El dicho de Demóstenes
Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει
οι δρόμοι θα `ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή
Κι ο ήλιος θ’ αποκοιμηθεί μες στα ερείπια της Ολύνθου
θα μοιάζουν πράγματα του μύθου κι οι φίλοι μου και οι εχθροί
μαρμαρωμένοι θα σταθούν οι ρήτορες κι οι λωποδύτες
ζητιάνοι εταίρες και προφήτες μαρμαρωμένοι θα σταθούν
Μπροστά στην πύλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό
χωρίς βουλή χωρίς Θεό σαν βασιλιάς σ’ αρχαίο δράμα
θα πω τη λέξη και το γράμμα μπροστά στην πύλη θα σταθώ
Incluso si salgo de esta prisión, nadie me esperará
los caminos estarán vacíos, y mi ciudad más extraña para mí
todos los cafés estarán cerrados, y mis amigos en otros países
el viento me balanceará, incluso si salgo de esta prisión.
Y el sol se dormirá en las ruinas de Olinthos
mi amigos y enemigos parecerán como figuras de los mitos
oradores y ladrones se quedarán solidificados
pedigüeños y cortesanas y profetas, se quedarán petrificados
Me quedaré delante de la puerta, con las mantas bajo mi brazo
y asintiendo, saludaré al guardia
sin gobierno, sin Dios, como un rey de una tragedia antigua
diré la palabra y la letra y aguantaré delante de la puerta
fcotrina © 12.03.2011