Não pergunte se vivo
Η βρύση του νιπτήρα στάζει αργά
μονότονο της μοναξιάς ρολόι
Η νύχτα τη σκιά της κυνηγά
και μένα το παράπονο με τρώει
Δε ρώτησες αν ζω ή αν πεθαίνω
ούτε κι αν σ’ αγαπώ και περιμένω
Δεν ήρθες μια φορά να δεις τι κάνω
λίγο να ζεσταθώ και ας πεθάνω
Οι φίλοι μας χαθήκανε κι αυτοί
σαν να `ταν μοναχά δικοί σου φίλοι.
Ζωή σακατεμένη και σκυφτή
και πάντα το παράπονο στα χείλη
A torneira goteja lentamente
monótono o relógio da solidão
A noite a sombra segue
e o lamento me devora
Não pergunte se vivo ou se morro
nem um “eu te amo” espero
Não venha uma vez para ver o que faço
um pouco de calor e morro
Os nossos amigos se perderam
como só se fossem seus amigos
Vida truncada e encurvada
e sempre o lamento nos lábios
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 27.03.2011