Ataques
Πόσο σου πήγαιν’ η βροχή
κείνο το βράδυ του Γενάρη
κι έλεγες μέσα στην βοή:
"Κανένα μέλλον δεν μπορεί
αυτό που ζούμε να μας πάρει"
Τώρα ποζάρεις στο γυαλί
σαν θεατρίνα στη σκηνή
τι να σου λέω για το χθες
για τις καμένες μας Ιθάκες
εσύ γυρεύεις παρτενέρ
για να σου δίνει τις ατάκες
Πόσο σου πήγαινε το φως
κείνο το χάραμα του τρόμου
κι έμοιαζες μες στα γέλια σου
και στα χρυσά κουρέλια σου
φευγάτη Παναγιά του δρόμου
Τώρα ποζάρεις στο γυαλί
σαν θεατρίνα στη σκηνή
τι να σου λέω για το χθες
για τις καμένες μας Ιθάκες
εσύ γυρεύεις παρτενέρ
για να σου δίνει τις ατάκες
Quanto batia a chuva
naquela tarde de janeiro
e dizias dentro do barulho:
“Ninguém pode no futuro
isso que vivemos roubar”
Agora te colocastes na vitrine
como uma atriz na cena
o que te digo de ontem
de nossa perdida Ítaca
virastes os ombros
que te deu ataque
Quanto te dava as luzes
naquela manhã aterrorizante
e parecia dentro um riso seu
e com um esfarrapado de ouro
foge uma Senhora pela rua
Agora te colocastes na vitrine
como uma atriz na cena
o que te digo de ontem
de nossa perdida Ítaca
virastes os ombros
que te deu ataque.
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 08.04.2011