Kaukana maailmasta
Να ’βρισκα σ’ ένα πέλαγος, μια ξέρα να καθίσω
κι απ’ τα πολλά μου βάσανα, λίγα να λησμονήσω.
Από τον κόσμο μακριά και πάντα μοναχός μου,
ανθρώπους να μη βλέπω πια, να μου περνάει ο καημός μου.
Να με φυσάει ο άνεμος, να με χτυπάει το κύμα,
έτσι να βασανίζομαι, Θε μου, δεν είναι κρίμα;
Δεν βρήκα πιο σκληρή καρδιά, μαύρη σαν τη δική σου,
εσύ χρωστάς στο σατανά τη μοχθηρή ψυχή σου.
Löytäisinpä merestä kuivan paikan istuakseni
ja suurista tuskistani, vähän unohtaakseni.
Kaukana maailmasta ja aina yksin,
ihmisiä en välitä nähdä, kunpa menisi ahdistukseni.
Puhaltakoon mua tuuli, lyököön aalto,
niin kärsiäkseni, jumalani, eikö ole sääli?
En löytänyt kovempaa sydäntä, mustaa kuin sinun,
olet velkaa saatanalle ilkeän sielusi.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 10.04.2011