Quizás esto es amor
Έρωτας τάχα να ’ν’ αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου,
που σαν βραδιάζει, τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να δω
παράθυρά σου;
Έρωτας να ’ναι η σιωπή
που όταν σε βλέπω, μου το κλει
σφιχτά το στόμα,
που κι όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κι εκστατική
ώρες ακόμα;
Έρωτας να ’ναι ή συμφορά,
με κάποιου αγγέλου τα φτερά
που έχει φορέσει,
κι έρχετ’ ακόμη μια φορά
με τέτοια δώρα τρυφερά
να με πλανέσει;
Μα ό,τι και να ’ναι, το ποθώ,
και καλώς νά ’ρθει το κακό
που είν’ από σένα·
θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ’ αγαπημένα.
¿Quizás esto es amor
que me hace desear así
tu compañía,
y cuando atardece, vago
para ver tus ventanas
iluminadas?
¿Quizás es amor el silencio
que, cuando te veo, me cierra
con fuerza mi boca,
y incluso cuando permanezca sola,
me quedo de pie muda y extasiada
por horas después?
¿Quizás es amor el mal
que llevó las alas
de un ángel,
y que viene por otra vez
para engañarme
con regalos así tiernos?
Pero, no importa lo que sea, lo deseo,
y bienvenido el mal
que emana de tí,
se convertirá en un bien superior,
para desplomarme a tus pies
queridos.
curros_mujer © 10.04.2011