La amargura hoy
Η πίκρα σήμερα
δεν έχει σύνορα
κι εσύ δεν έπρεπε να μ’ αρνηθείς.
Κάποτε αλίμονο
στο μεσοχείμωνο
τον ήλιο σου `φερα να ζεσταθεί
Κοίτα πώς κλαίει ο ουρανός
δεν είναι πια γιορτή.
Έγινε τ’ όνειρο καπνός
πες μου γιατί, γιατί.
Κοίτα πώς κλαίει ο ουρανός
μα εσύ καρδιά μην κλαις,
κι όταν χτυπάει ο κεραυνός,
τραγούδι εσύ να λες.
Νύχτωσε, βράδιασε,
ο κόσμος άδειασε,
κρύβω το δάκρυ μου και καρτερώ.
Μα εσύ δεν έρχεσαι,
βρέχει και βρέχεσαι,
ποτήρι μου `δωσες, φαρμακερό.
La amargura hoy
no tiene fronteras
y tú no debiste negarme.
Una vez, ¡ay de mí!
en la media del invierno
llevé el sol para calentarte
¡Mira cómo llora el cielo
no es ya una fiesta!
El sueño se convirtió en humo
¡dime porqué, porqué!
¡Mira como llora el cielo
pero, tú corazón, no llores,
y cuando el trueno golpea,
tú, ¡canta!
Atardeció, anocheció,
el mundo se vació,
oculto mi lágrima y espero.
Pero tú no vienes,
llueve y te mojas,
me diste un vaso venenoso.
curros_mujer © 14.05.2011