L'addolorata (Seferis)
Στην πέτρα της υπομονής
Κάθισες προς το βράδυ
Με του ματιού σου το μαυράδι
Δείχνοντας πως πονείς
Κι είχες στα χείλια τη γραμμή
Που είναι γυμνή και τρέμει
Σαν την ψυχή γίνεται ανέμη
Και δέουνται οι λυγμοί
Κι είχες στο νου σου το σκοπό
Που ξεκινά το δάκρυ
Κι ήσουν κορμί που από την άκρη
Γυρίζει στον καρπό
Μα της καρδιάς σου ο Σπαραγμός
Δε βόγκηξε κι εγίνει
Το νόημα που στον κόσμο δίνει
Έναστρος ουρανός
Sulla pietra della sopportazione
ti sedesti verso sera
e la pupilla del tuo occhio
mostrava come soffri;
e avevi nelle labbra il taglio
che è nudo e trema
come l'anima che su di sé si avvolge
e i singhiozzi si levano al cielo
e nella tua mente avevi il motivo
che muove al pianto
ed eri un corpo che dalla scorza
ritorna al frutto.
Ma la furia del tuo cuore
non urlò e divenne
il senso che dona al mondo
un cielo pieno di stelle.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 19.10.2011