Finalmente
Μοιάζεις με πλοίο κι άρχισες να βάζεις Νερά μεσ’ στο παλιό σκαρί σου Κι αργοβουλιάζει το κορμί σου Μοιάζουν τα λόγια του να σε πειράζουν που πάντοτε εσένα βγάζουν για ό,τι γίνεται ένοχη Άκουσε με είν’ αμαρτία Έτσι όπως σου φέρεται μην του δίνεις τόση αξία Το εκμεταλλεύεται Κι επιτέλους πάψε ν’ αυτοτιμωρείσαι που δεν μπόρεσες να είσαι αυτό που ήθελε μην ξεχνάς πολύ καλύτερή του είσαι πάψε πια ν’ απολογείσαι για ό,τι γίνεται Κι επιτέλους πίστεψε στον εαυτό σου Άκου με για το καλό σου ζήσε όπως θες Θα βρεθεί άλλος ν’ αγαπάει αυτό που είσαι Πάψε πια να προσποιείσαι πως για όλα φταις Μοιάζεις μ’ ένα φαντάρο που διστάζει και τη στολή του που φοράει Ντροπιάζει αφού δεν πολεμάει Μοιάζουν φαρμάκι αυτά που λέει να στάζουν Και να σου δηλητηριάζουν το είναι σου και την ψυχή Άκουσέ με...		Parece que dentro de um velho navio e se funde em seu corpo parece as suas palavras inoportunas que sempre para te culpam me escute é teu pecado assim que te traz não dê tanto valor é explorador e no fim para de se punir que não podes a assim querer não esqueça muito melhor a ser escute de novo para defender e finalmente acredite em ti mesmo escute para bem viver você irá encontrar outro que ame assim como você é Pare de se punir parece um soldado que vacila e o uniforme que usa e se envergonha quando não luta o que parece veneno que goteja e que envenena na sua alma escuta-me
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 19.10.2011

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info