Guitti - Medio Oriente (Seferis)
Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε
όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε
στήνουμε θέατρα και σκηνικά
όμως η μοίρα μας πάντα νικά.
Και τα σαρώνει και μας σαρώνει
και τους θεατρίνους και το θεατρώνη
υποβολέα και μουσικούς
στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς.
Σάρκες, λινάτσες, ξύλα, φτιασίδια
ρίμες, αισθήματα, πέπλα, στολίδια
μάσκες, λιογέρματα, γόοι και κραυγές
κι επιφωνήματα και χαραυγές.
Ριγμένα ανάκατα μαζί με μας
(πες μου πού πάμε, πες μου πού πας)
πάνω απ`το δέρμα μας γυμνά τα νεύρα
σαν τις λουρίδες ονάγρου η ζέβρα.
Γυμνά κι ανάερα, στεγνά στην κάψα
(πότε μας γέννησαν, πότε μας θάψαν;)
και τεντωμένα σαν τις χορδές
μιας λύρας που ολοένα βουίζει. Δες
και την καρδιά μας ένα σφουγγάρι
στο δρόμο σέρνεται και στο παζάρι
πίνοντας το αίμα και τη χολή
και του τετράρχη και του ληστή.
Montiamo teatri e li distruggiamo
ovunque ci fermiamo e ovunque ci troviamo
montiamo teatri e scenari,
ma la nostra sorte sempre ci sconfigge
e li spazza via e ci spazza via
attori e impresario
suggeritore e musicanti
in fretta e furia ai quattro venti
corpi, sacchi, legni, belletti
rime, sentimenti, veli, orpelli
maschere, tramonti, lamenti e grida
e esclamazioni e aurore
buttati alla rinfusa insieme a noi
(dimmi dove andiamo, dimmi dove vai)
sopra la pelle scoperti i nostri nervi
come striature di zebra o onagro,
nudi, eterei, riarsi nella vampa
(quando ci partorirono, quando ci seppellirono?)
e tesi come corde
di una lira che non smette di ronzare. Guarda
anche il nostro cuore è una spugna
si trascina in strada e nel mercato
suggendo la bile e il sangue
sia del tetrarca sia del brigante.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 22.10.2011