Die violetten Berge
Μενεξεδένια ήταν τα βουνά μενεξεδένια τα φιλιά μενεξεδένια ήταν τα μάτια σου κατάμαυρη είναι η μοναξιά. Το τρένο αυτό που σε ξερίζωσε μου σκίζει πάντα την καρδιά το σφύριγμά του είναι για μέ λυγμός το πέρασμά του είναι καημός. Ήμουν για σένα ο διαβάτης που περνά ήσουν για μένα το νερό και η φωτιά. Σε κράτησα μέσα στα χέρια μου σα νά ‘σουνα μικρό πουλί με την αυγή γλυκοκελάηδησες το δειλινό είχες χαθεί. Κι εγώ στα δάση τώρα τριγυρνώ μετρώ τα κίτρινα κλαδιά μετρώ τα φύλλα που ξεράθηκαν την άμετρη μετρώ ερημιά.		Violett waren die Berge violett die Küsse violett waren deine Augen ganz weiß ist die Einsamkeit. Dieser Zug, der dich entwurzelt hat zerreißt mir total das Herz sein Pfiff ist für mich ein Schluchzer seine Abfahrt bedeutet Kummer. Ich war für dich der Passant, der vorüberging du warst für mich Wasser und Feuer. Ich hielt dich in meinen Händen als wärst du ein kleiner Vogel in der Morgendämmerung hast du ganz süß gesungen in der Abenddämerung warst du weg. Und ich treibe mich jetzt in den Wäldern herum zähle die gelben Zweige zähle die vertrockneten Blätter ermesse die unendliche Wüste.
lipsia © 06.02.2012

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info