Das estrelas as vozes
Στην ερημιά κι αν προχωρώ και στα στενά
Η μοναξιά μες τους πολλούς με συναντά
Και προσπαθώ σαν τους τρελούς να κρατηθώ
Απ’ τον ιστό του φεγγαριού ψηλά να βγω
Ακούς, των άστρων τις φωνές ακόμα
ή πατάς κι εσύ γερά στο χώμα;
Δες, αδειάσαν του ουρανού οι δρόμοι
κι εγώ νιώθω μόνη
Ακούς, των άστρων τις φωνές ακόμα,
ή πατάς κι εσύ γερά στο χώμα;
Ποιος μου πήρε ό,τι αγαπάω,
πες μου πού να πάω...
Το γκρίζο φως της λογικής συνηθίζει εδώ
Σαν βουητό της εθνικής, σαν τον καπνό
Κι εγώ πετώ με της ψυχής τον αετό
Μες την ηχώ της εποχής να μη χαθώ
No deserto e se vou em frente no estreito
A solidão em meio aos muitos encontros com
E eu estou tentando como um louco para manter
Do pólo da lua a subir
Você ouve, das estrelas, as vozes ainda
ou você pisa firmemente no solo?
Veja, esvaziando as ruas do céu
Eu me sinto sozinho
Você ouve as vozes de estrelas ainda
ou batata e firmemente no solo?
O que eu tenho o que eu amo,
me diga para onde ir ...
A luz cinzenta da lógica aqui se acostuma
Como um zumbido nacional, como fumaça
E eu vôo com a águia da alma
Dentro do eco do tempo para eu não me perder
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 18.02.2012