Ludzie samotni
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι
Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα...
Istnieją ludzie żyjący samotnie
jak zapomniany kłos
świat wokół puste pole
a oni w blasku samotności
jak zapomniane kłosy
ludzie samotni
Istnieją ludzie samotni
niczym morskie skały
świat morzem rozpostartym wokół
a oni niemi, pochyleni, samotni
targane wiatrem skały
ludzie samotni
Ludzie samotni jak gałęzie złamane
jak kaplice opuszczone, zapomniane
Ludzie samotni jak gałęzie złamane
jak kaplice opuszczone, jak ty, jak ja....
Μαράκι_Δ, Dagmara Maria Dołęga © 27.05.2012