L'afflitta (L. Papadopoulos)
Τώρα που τα μάτια σου σωπαίνουν μπαίνουν τα τραγούδια στο συρτάρι κρύβεται στη νύχτα το φεγγάρι και τα τριαντάφυλλα θρηνούν Τώρα που πλαγιάζεις λυπημένη βγαίνει ένα παράπονο στις στράτες πνίγει τους ανύποπτους διαβάτες Και τους κάνει αναίτια να πονούν Τώρα που `χεις γίνει κάποιος στίχος ήχος μακρινός πικρής φλογέρας βάζει τα φτερά του ο αγέρας Και το παραθύρι μου χτυπά Τώρα που η ζωή μας έχει κάνει Φτάνει να μου λες, δεν πάει άλλο πώς απ’ την καρδιά μου να σε βγάλω που ’μαθε από σένα ν’ αγαπά		Ora che i tuoi occhi tacciono le canzoni entrano nel cassetto di notte la luna si nasconde e le rose sono lacrimose. Ora che vai a dormire tutta afflitta una tristezza esce nelle strade toglie il fiato ai passanti che non sanno e li fa soffrire senza una ragione. Ora che sei diventata un verso un suono lontano di flauto triste il vento abbassa le sue ali e bussa alla tua porta. Ora che la vita ci ha resi come siamo smettila di dirmi che è finita come posso cancellarti dal mio cuore che proprio da te ha appreso a amare.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 09.10.2012

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info