Am devenit străini
Ζωγράφιζες στην πόρτα μου αγκάθια και λουλούδια
και μου `δινες να πιω απ’ το φιλί σου
κι εγώ για σένα έγραφα τα πιο όμορφα τραγούδια
ντυνόμουν η φωνή μες τη σιωπή σου
Μια νύχτα σ’ ονειρεύτηκα σταθμούς να ζωγραφίζεις
κι το `νιωσα πως ήθελες να φύγεις
Στα πιο πικρά τραγούδια μου ακόμη τριγυρίζεις
με λόγια ερωτικά και τα τυλίγεις
Ποιο στίχο να γράψω, ποια μοίρα να κλάψω
που γίναμε ξένοι κι ο δρόμος μακραίνει
Ποια πόρτα ν’ ανοίξω, ποιο δάκρυ να κρύψω
τα βράδια πεθαίνω σε σώμα κλεμμένο
Ζωγράφιζες τις ώρες μου μ’ ασήμι και χρυσάφι
τις νύχτες που περνούσαμε παρέα
και `γω για σένα έκανα τα πιο μεγάλα λάθη
αγάπη της ζωής μου τελευταία
Desenai la ușa mea spini și flori
Și îmi dădeai să beau din sărutul tău
Iar eu pentru tine scriam cele mai frumoase cântece,
Îmbrăcam vocea în tăcerea ta.
Într-o noapte te-am visat desenând stații
Și am simțit că voiai să pleci.
În cele mai amare cântece ale mele încă umbli
Cu cuvinte de dragoste și le împletești.
Ce vers să scriu, ce destin să plâng
Că am devenit străini și drumul se lungește?
Ce ușă să deshid, ce lacrimă să ascund?
Serile mor într-un corp furat.
Îmi desenai orele cu argint și aur
În nopțile pe care le petreceam împreună
Iar eu pentru tine făceam cele mai mari greșeli,
Ultima iubire a vieții mele.
angelxirina © 14.10.2012