Светлост
Βραδιάζει
η πόλη κοιμάται
κανείς δε θυμάται
κανένας δεν ξέρει
δεν σ’ έχει δει
Σωπαίνεις
μαζί σου με παίρνεις
σιγά ξεμακραίνεις
μονάχη σου μένεις
μονάχη στη γη
Μην κλαις
βραδιάζει πάλι
και με καις
μην λες
απόψε τίποτα
μην λες
Ποιο φεγγάρι σε πλανεύει
πες μου ποιο
ποιο αστέρι σου μαγεύει
το μυαλό
ποιο στολίδι σου ταιριάζει
να το βρω
και να ρθω να σε βρω
Βουλιάζεις
σε μαύρα σκοτάδια
μετράς τα σημάδια
τ’ ατέλειωτα βράδια
σε πνίγει η ντροπή
Ανοίγεις
φτερά να πετάξεις
τοπίο ν’ αλλάξεις
αργεί να χαράξει
μα εσύ μοναχή
Смркава се,
Град спава,
Нико се не сећа,
Нико не зна,
Нико те није видео
Ћутиш,
водиш ме са собом,
полако се удаљаваш,
остајеш сама,
сама на свету.
Не плачи,
опет се смркава
и мучиш ме.
Вечерас
немој ништа рећи,
немој ништа рећи.
Који месец те је преварио,
кажи ми, који,
која звезда ти је зачарала
мисли,
какав украс ти одговара,
да га нађем
и да дођем да те пронађем.
Тонеш
у таму,
бројиш ожиљке
и бескрајне ноћи,
стид те изједа.
Шириш
крила да полетиш,
да промениш место.
Касно је свануло,
а ти си сама.
τυχερούλα © 21.10.2012