Të më duash
Σου γράφω πάλι από ανάγκη η ώρα πέντε το πρωί το μόνο πράγμα που `χει μείνει όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ Τι να τις κάνω τις τιμές τους τα λόγια τα θεατρικά μες στην οθόνη του μυαλού μου χάρτινα είδωλα νεκρά Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό κι ίσως η ασχήμια του να φύγει μόλις πλυθώ και ξυριστώ Βρωμάει η ανάσα απ’ τα τσιγάρα βαραίνει ο νους μου απ’ τα πολλά στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα σε φέρνει ακόμα πιο κοντά Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα η ανάγκη μου δε σταματά σαν το πουλί πάνω στο σύρμα σαν τον αλήτη που γυρνά Θέλω να `ρθείς και να μ’ ανάψεις το παραμύθι να μου πεις σαν μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.		Po të shkruaj përsëri nga nevoja ora është 5 e mëngjesit e vetmja gjë që ka mbetur në këmbë në botë je ti E çti bëj vlerat e tyre fjalët teatrale në monitorin e mëndjes time idhuj të vdekur prej kartoni Të më duash... sa të mundesh të më duash Duke më vështruar në pasqyrë shoh një fytyrë të njohur dhe ndoshta shëmtia e tij të iki sapo të lahem dhe të ruhem Kundërbon goja(frymarrja) nga cigaret më rëndon mëndja nga te shumtat(hallet, mendimet) në mur njëfar Mona Liza të sjell edhe më pranë Të më duash... sa të mundesh të më duash Edhe pse mbaron kjo letër nevoja ime nuk pushon si zogu mbi një tel si rrugaçi që endet Dua të vish edhe tmë ndezësh përrallën tmë thuash si nëna tokë tmë përqafosh si dritë e bardhe të rivish.
Juxhin Çela © 25.03.2013

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info