Que me Quieras
Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που `χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ
Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
κι ίσως η ασχήμια του να φύγει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ
Βρωμάει η ανάσα απ’ τα τσιγάρα
βαραίνει ο νους μου απ’ τα πολλά
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
σαν τον αλήτη που γυρνά
Θέλω να `ρθείς και να μ’ ανάψεις
το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις
σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.
De necesidad te escribo de nuevo
la hora cinco por la mañana
la única cosa que queda en pie
en este mundo eres tu.
¿Y que haga con sus honores
con la palabras del teatro?
Entre la pantalla de mi celebro
ídolos del papel, muertos
Que me quieras Lo más que puedas que me quieras...
Mirando en el espejo
veo una cara conocida
y quizá su fealdad se vaya
en cuando me lave y me afeite
La boca huele de los cigarros
Agrava el celebro de los pensamientos
en la pared alguna Mona Lisa
te lleva todavía mas cerca
Que me quieras Lo más que puedas que me quieras...
Aunque esta carta se acaba
mi necesidad no para
como el pájaro en el cable
como el golfo que vaga
Quiero que vengas y me enciendas
el cuento que me digas
como madre tierra que me abraces
como luz blanca que regreses...
Nikolas © 29.06.2006