Амајлија
Πόσο λίγο πια βρισκόμαστε δες μας ξέχασε ο χρόνος και τους δυο πόσο λίγο πια φιλιόμαστε μια συνήθεια το κάθε σ’ αγαπώ Δε μιλάμε πια χανόμαστε σ’ένα σπίτι σαν δυο περαστικοί πόσο λίγο πια βλεπόμαστε καληνύχτα θα τα πούμε το πρωί θα τα πούμε το πρωί... Μεσ’τους κρύους μου χειμώνες κι αν χαθώ κι αν σε δρόμους της σιωπής θα περπατώ μια κουβέντα θέλω μόνο να σου πω θα κρατήσω φυλακτό το σημάδι στο λαιμό Θεέ μου πόσο σ’ αγαπώ Πόσο εύκολα κρυβόμαστε συνηθίσαμε να παίζουμε κρυφτό Ούτε αγκαλιά κοιμόμαστε και αθόρυβα χτυπάει το κινητό Σε άλλους κόσμους πια χανόμαστε και το σπίτι τώρα μοιάζει φυλακή Πόσο λίγο πια βρισκόμαστε καληνύχτα θα τα πούμε το πρωί θα τα πούμε το πρωί... Μεσ’τους κρύους μου χειμώνες κι αν χαθώ κι αν σε δρόμους της σιωπής θα περπατώ μια κουβέντα θέλω μόνο να σου πω θα κρατήσω φυλακτό το σημάδι στο λαιμό Θεέ μου πόσο σ’ αγαπώ		Тако ретко се сад срећемо, види, време нас је заборавило. Тако ретко се сад љубимо, свако „волим те“ је само навика. Не причамо више, губимо се у истој кући као двоје пролазника. Тако ретко се сад виђамо, „лаку ноћ“ ћемо рећи ујутро, рећи ћемо ујутро... У својим хладним зимама и ако се изгубим, и ако будем корачао путевима тишине, желим само једну ствар да ти кажем, сачуваћу као амајлију ожиљак на врату. Боже мој, колико те волим! Како се лако кријемо, навикли смо да се играмо жмурке. Не спавамо више загрљени, а телефони су нам утишани. Губимо се увелико у другим световима и кућа нам личи на тамницу. Тако ретко се сад виђамо, „лаку ноћ“ ћемо рећи ујутро, рећи ћемо ујутро... У својим хладним зимама и ако се изгубим, и ако будем корачао путевима тишине, желим само једну ствар да ти кажем, сачуваћу као амајлију ожиљак на врату. Боже мој, колико те волим!
τυχερούλα © 25.03.2013

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info