Canción de Panareto
Τον ουρανό στοχάζομαι και τσ’ ομορφιές του κόσμου
Και σκοτεινό κι ολότυφλο μου φαίνεται το φως μου.
Γιατί δεν είναι μπορετό κορμί να ξεχωρίσει
Από την ίδια του ψυχή και να μπορεί να ζήσει.
Χωρίς αέρα το πουλί, χωρίς νερό το ψάρι
Πώς είναι τάχα δυνατό νά `χουνε ζήσης χάρη;
Και ποιος μιάς κόρης όμορφης φιλιά κι αγάπη χάνει
Κι απέ δεν έχει πεθυμιά πάραυτας ν’ αποθάνηι.
Συχνά πολύ αναστέναξα και με περίσσια ζάλη
Τούτα τα λόγια η γλώσσα μου τα πικραμένα ελάλει.
Γιατί ποια ελπίδα με κρατεί, ποιο θάρρος σ’ τέτοια κρίση,
Και δεν αφήνει τη φωτιά του πόθου μου να σβήσει;
Τον ουρανό, τη θάλασσα, τη γή και τον αέρα,
Τα’ άστρα, τον ήλιο το λαμπρό, τη νύκτα, την ημέρα,
Παρακαλώ ν’ αρματωθού, να `ρθούν αντίδικά μου,
Την ώρα οπ’ άλλος θέλει μπεί πόθος εις την καρδιά μου!
Medito sobre el cielo y las bellezas del mundo
y oscuras y ciegas encuentro mis luces.
Pues no es posible que el cuerpo
separado del su propia alma siga viviendo.
¿Pájaro sin aire y peces sin agua
cómo podrían tener el don de vivir?
¿Y quién pierde los besos y el amor de una muchacha hermosa
sin desear de inmediato morir?
Muchas veces suspiré y mi lengua desmayada
repetía esas palabras amargas.
Porque... ¿qué esperanza me sostiene? ¿qué ilusión
impide que en tal desventura se apague el fuego que me atormenta?
Al cielo, el mar, la tierra y el aire,
a las "estrellas y al sol esplendoroso, a la noche, y al día,
ruego que tomen las armas contra mí
cuando otro anhelo quiera entrar en mi corazón!
Avellinou © 08.05.2013