Deux jeunes gens sous la pluie
Στάλες πέφτουν κι ο καιρός σκοτεινιάζει μοχθηρός φτάνουν σύννεφα και φαίνεται πόσο εχθρός είναι ο καιρός. Μπόρα αρχίζει κι έχω βγει μεσ’ στους δρόμους σαν τρελή το φεγγάρι τρέχει βιάζεται να κρυφτεί απ’ την απειλή. Μες στ’ αγιάζι στη βροχή κει που τρέμουν οι φτωχοί παθιασμένα αγαπηθήκανε δυο παιδιά μεσ’ στη βροχή. Το αγόρι είχε ενοχή το κορίτσι απαντοχή· στο σκοτάδι φιληθήκανε και χαθήκαν στη βροχή. Δεν τους ζήτησε κανείς ή γονιός ή συγγενής ένα σύννεφο τους τύλιξε και το πάθος μιας φωνής. Μες στ’ αγιάζι στη βροχή δεν συνάντησα ψυχή τα παιδιά που αγαπηθήκανε φύγαν σ’ άλλην εποχή. Είμαι στο τέλος είσαι αρχή στ’ όνειρό μου εγώ πιστή κι αν η μπόρα πια σταμάτησε η φωνή μου έχει σβηστεί.		Il tombe des cordes et le temps S’assombrit méchamment Des nuages rappliquent et on dirait vraiment que le temps nous en veut Un orage survient Et moi, comme une folle, je vais sur les routes La lune court, se dépêche D’échapper à la menace Dans le froid pénétrant et sous la pluie, Là où tremblent les pauvres, Passionnément, deux jeunes gens se sont aimés sous la pluie Le garçon est coupable La fille espérance Ils se sont embrassés dans l’ombre Et se sont perdus dans la pluie Personne ne les a cherchés Ni la mère ni les proches Un nuage les a enveloppés Et la douleur d’une voix Dans le frois pénétrant et sous l’averse Je n’ai pas rencontré âme qui vive Ces gosses qui se sont aimés Se sont enfuis dans une autre époque J’en suis à la fin, toi au début Dans ce rêve auquel je crois et si l'orage a cessé, ma voix, elle, s’est effacée.
www.projethomere.com © 10.05.2013

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info