Le navire brisé
Σπασμένο καράβι να `μαι πέρα βαθιά έτσι να `μαι με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά να κοιμάμαι Να `ν’ αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική γύρω γύρω με κουφάρι γειρτό και με πλώρη εκεί που θα γείρω Να `ν’ η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά έτσι να `ναι και τα βράχια κατάπληκτα και τ’ αστέρια μακριά να κοιτάνε Δίχως χτύπο οι ώρες και οι μέρες θλιβές δίχως χάρη κι έτσι κούφιο κι ακίνητο μες σε νύχτες βουβές το φεγγάρι Έτσι να `μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό έτσι να `μαι σ’ αμμουδιά πεθαμένη και κούφιο νερό να κοιμάμαι		Que je sois un navire brisé au plus profond que je sois ainsi sans plus de mât ni de voiles que je dorme Que l’endroit soit doux et la côte de mort tout autour avec l’épave inclinée et la proue vers où je pencherai Que la mer soit inanimée et les poissons morts qu’ils soient ainsi et les rochers étonnés et les étoiles au loin qu’ils regardent Que les heures ne sonnent plus et les jours attristés sans grâce et qu’ainsi vidée et immobile dans les nuits muettes la Lune Qu’ainsi je sois un navire abattu et mort que je sois ainsi sur une plage morte aux eaux creuses que je dorme
Πρόδρομος Σήλιος © 29.07.2014

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info