И ја као град
Μου λες πως είμαι, μάτια μου
πόλη μενεξεδένια,
στις γειτονιές μου πως μεθάς
την πιο κρυφή σου έννοια.
Μου λες πως είμαι τ’ όνειρο,
τ’ ονειροδρόμιό σου,
τη μια ταξίδι στη χαρά
την άλλη στο χαμό σου.
Κι εγώ σαν πόλη αφήνομαι
τη νύχτα του Σαββάτου
να κάνεις στην αγκάλη μου
το γύρο του θανάτου.
Συχνά μου λες τ’ αστεία σου
για να γελώ λιγάκι,
στα Λούνα Παρκ του γέλιου μου
να παίζεις σαν παιδάκι.
Μες στα γρανάζια πιάνεσαι,
θύμα στην αγκαλιά μου.
Κάνεις πως φεύγεις μα γυρνάς
και λιώνεις πιο βαθιά μου.
Кажеш ми да сам, мило моје,
љубичасти град,
и како се у мојим квартовима опијаш
својом најдубљом суштином.
Кажеш ми да сам сан,
стаза твојих снова,
где један пут води у радост,
а други у твоју пропаст.
И ја као град препуштам се
суботњој вечери,
да у мом загрљају направиш
круг смрти.
Често ми причаш шале
да ме мало насмејеш,
у луна-парку мог смеха
да се играш као дете.
Хваташ се у машинерију,
жртва у мом загрљају.
Правиш се да одлазиш али се враћаш
и топиш се још дубље у мени.
MiliTa* © 29.07.2014