The words and the years
Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα και τους καημούς που σκέπασε καπνός η ξενιτιά τα βρήκε αδελφωμένα Κι οι ξαφνικές χαρές που ήρθαν για μένα ήταν σε δάσος μαύρο κεραυνός κι οι λογισμοί που μπόρεσα για σένα Και σου μιλώ σ’ αυλές και σε μπαλκόνια και σε χαμένους κήπους του Θεού κι όλο θαρρώ πως έρχονται τ’ αηδόνια με τα χαμένα λόγια και τα χρόνια εκεί που πρώτα ήσουνα παντού και τώρα μες στο κρύο και στα χιόνια Η μοίρα κι ο καιρός το `χαν ορίσει στον κόσμο αυτό να ρίξω πετονιά κι η νύχτα χίλια χρόνια να γυρίσει Στο τέλος της γιορτής να τραγουδήσει αυτός που δεν εγνώρισε γενιά και του καημού την πόρτα να χτυπήσει και του καημού την πόρτα να χτυπήσει και του καημού την πόρτα να χτυπήσει Δεν ήτανε ρολόι σταματημένο σε ρημαγμένο κι άδειο σπιτικό οι δρόμοι που με πήραν και προσμένω Τα λόγια που δεν ξέρω σου τα δένω με τους ανθρώπους που `δαν το κακό και το `χουν στ’ όνομά τους κεντημένο Αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνο θερίζει την αυγή ωκεανό μαύρα πουλιά τού δείχνουνε το δρόμο Κι έχει τη ζωγραφιά κοντά στον ώμο, σημάδι μυστικό και ριζικό πως ξέφυγε απ’ τον Άδη κι απ’ τον κόσμο Η μοίρα κι ο καιρός...		The words and the years, the lost years and the sorrows that were covered by smoke the foreign lands found they had become like brothers And the sudden joys that came for me were black thunder in a forest and the reflections I was able to have about you And I speak to you in courtyards and on balconies and in lost gardens of God and I keep imagining that the nightingales are coming with the lost words and the years there where first you were everywhere and now in the cold and in the snows Fate and time had decreed that in this world I would cast my fishing-line and the night a thousand years returning At the end of the celebration to sing he who had not known a generation and to knock on the door of sorrow and to knock on the door of sorrow and to knock on the door of sorrow It was not a stopped clock in a ruined and empty house the roads which took me and I await The words which I don’t know I bind with the people who saw the wrong and had it embroidered on their names He who sows tears and pain threshes the ocean at dawn black birds show him the way And he has the drawing near his shoulder, a sign, secret and fated that he has escaped from hell and the world Fate and time...
Love Song for Greece, Eva Johanos © 29.07.2014

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info