Amnesty '64 (The fifteen)
Κοράκου χρώμα τα μαλλιά κι ασπρίσανε απ’ τη μεριά της εξορίας γυρίσανε Το σπίτι αδειανό σβησμέν’ η φωτιά ο κάμπος πληγή ο τάφος μικρός η μάνα δεν ζει κι ένα πουλάκι λαλεί. Πατέρας γιος πρώτη φορά φιλήθηκαν γνώρισ’ ο κόσμος τ’ άσπρα μαλλιά θυμήθηκαν Σπαθίζει τις πίκρες ήλιος λαμπρός στους δρόμους γιορτή τραγούδι ανεμίζει πλήθος λαός κι ένα πουλάκι λαλεί: Είμαστ’ οι πρώτοι κι ακολουθάνε αναστημένοι χίλιοι νεκροί ίδιοι καιροί ξημερώνουνε πάλι να η φωτιά να η ζωή.		Raven hair, and it grew white from the side of exile they returned The house empty, the fire extinguished the field is a wound the tomb is small the mother does not live and a little bird sings. Father and son, for the first time embraced [kissed] each other the people recognized the white hair they remembered It spears bitter feelings the shining sun in the streets a celebration a song swells like a wind a crowd of people and a little bird sings We are the first and they are following arisen, a thousand dead the same times are dawning again here is the fire, here is the life
Love Song for Greece, Eva Johanos © 31.07.2014

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info