24 сата испод ћебета
Πολύ βαρύς για να πιαστώ από ένα σύννεφο
Πάνω στο στήθος μου, μια ασήκωτη πέτρα
Στο άδειο σπίτι χτυπάει το τηλέφωνο
24 ώρες κάτω από μια κουβέρτα
Πολύ κακό για περισσότερο τίποτα
Γυρίζω στο πάτωμα ένα άδειο μπουκάλι
Χιλιάδες φορές, χιλιάδες
Στο τέλος εμένα δείχνει πάλι
Και όλα σβήνουν βαθιά
Στου ύπνου τα μαύρα νερά
Σιωπή
Το θαύμα δεν έγινε
Έξω ο δρόμος μακραίνει ώσπου χάνεται
Μέσα σε κάποιο παράξενο μέλλον
Κι οι εικόνες μπροστά στροβιλίζονται
Σαν κόκκινες μπάλες Χριστουγένων
Βουνό που ανεβαίνω σε ένα όνειρο
Σηκώνω στους ώμους μια ασήκωτη πέτρα
Την αφήνω κυλά κι έπειτα κρύβομαι
24 ώρες κάτω από μια κουβέρτα
Και όλα σβήνουν βαθιά
Στου ύπνου τα μαύρα νερά
Σιωπή
Το θαύμα δεν έγινε
Сувише сам тежак да би ме понео облак,
на мојим је грудима претешки камен.
У празној кући звони телефон
24 сата испод ћебета.
Сувише је лоше и за додатно ништавило.
Обрћем по поду једну празну флашу
хиљаду пута, хиљаду,
и на крају опет на мене показује.
И све се гаси у дубини,
у тамним водама сна.
Тишина,
чудо се није догодило.
Напољу се пружа пут све док се не изгуби
у некој чудној будућности,
а испред се врте слике,
као црвене божићне кугле.
Планина на коју се пењем у сну,
подижем на рамена један претешки камен,
пуштам га да се котрља, а затим се скривам
24 сата испод ћебета.
И све се гаси у дубини,
у тамним водама сна.
Тишина,
чудо се није догодило.
τυχερούλα © 31.07.2014