Alexandra
Τα φύλλα είναι κόκκινα,
φύλλα του φθινοπώρου
κι η σαλαμάντρα αστραφτερή
και κάλτσα του διαβόλου.
Δεν τη χωράει ο Κίσσαβος,
δεν τη χωράει ο τόπος
κι αν της μιλάς για σύνεση
χαμένος πάει ο κόπος.
Αλεξάντρα, σαλαμάντρα, τι κακό είν’ αυτό!
Γιατί πήγες μ’ άλλον άντρα, παλιοκόριτσο;
Η σαλαμάντρα όταν κοιτά
τον ουρανό να βρέχει,
θυμάται την αγάπη της
που πια δεν την κατέχει.
Σπρώχνει το καστανόχωμα,
βγαίνει απ’ τη φωλιά της
και κει που ο κάπρος πλένονταν
σκορπά τα δάκρυά της.
Κίτρινα φοράς και μαύρα, μες στις ομορφιές
Αλεξάντρα, Αλεξάντρα πως με ξέχασες!
Rot sind die Blätter,
Blätter des Herbstes
und der Salamander glänzend,
aber sie ist clever.
Ihr genügt nicht der Kissavos,
sie platzt vor Ungeduld,
und wenn du sie zur Besonnenheit mahnst,
ist die Mühe umsonst.
Alexandra, Salamander, wie böse ist sie!
Warum gehst du mit einem anderen Mann, du Göre?
Wenn sie als Salamander
den Himmel regnen sieht,
erinnert sie sich an ihre Liebe,
die sie nicht mehr hat.
Sie schüttelt kastanienbraune Erde ab,
verlässt ihr Nest,
und dort, wo sich das Wildschwein wälzt,
vergießt sie ihre Tränen.
Du trägst gelb und schwarz, inmitten der Schönheiten
Alexandra, Alexandra, wie konntest du mich vergessen!
lipsia © 06.08.2014