Wonderful nothing
Ειν’ αυτή η παγωνιά που ζεσταίνει
το πρωινό μετά τη γιορτή
τ’ αλλόκοτο βλέμμα σου που δε με χορταίνει
κι η λέξη που κρατάς για το τέλος εσύ
Υπέροχο τίποτα η ανάσα σου ζαλίζει
μα πάνω σου κρατιέμαι ζωντανός
υπέροχο τίποτα η γλώσσα σου με σχίζει
αφήνοντας σημάδια που δε σβήνει ο καιρός
που δε σβήνει ο καιρός
που δε σβήνει ο καιρός
It is this frost that warms up
The morning after the celebration
Your weird look that can't have enough of me
And the word that you keep for the end
Wonderful nothing your breath brings dizziness
Yet I stay alive clinged on you
Wonderful nothing your tongue tears me apart
Leaving marks that time will not erase
That time will not erase
That time will not erase
Kostas Houston, Κωνσταντίνος Φ. Βελιάδης © 06.08.2014