Eres, alma mía,
Είσαι, ψυχή μου, η κόρη που τη σβήνει
ολοένα κάποιος έρωτας πικρός,
που λησμονήθηκε κοιτώντας προς
τα περασμένα, κι έτσι θ’ απομείνει.
Κατάμονη σε μι’ άκρη, όπως εκείνη,
σε παρατούν ο κόσμος, ο καιρός.
Ένας ακόμη θα `σουνα νεκρός,
αν οι νεκροί δεν είχαν τη γαλήνη.
Eres, alma mía, la muchacha que apaga
más y más cierto amor amargo,
la que se ensimisma contemplando
el pasado, y así va a quedarse
sola del todo en un rincón. Como a aquella
te abandonan el mundo y el tiempo.
Serías un muerto más,
si no fuera por la placidez de los muertos.
Avellinou © 06.08.2014