Isfahan
Καταιγίς οξυτάτης μορφής εσκέπασε τη χώρα.
Βράχοι ωρυόμενοι επέπεσαν κατά των πλατυγύρων λιμνών
και το πονεμένο ψάρι σύρθηκε ως το σταθμό των αναχωρητών.
Εκεί δε βρέθηκε καμιά βοήθεια γιατί το βέλασμα των μεγαλοσαύρων
εσκόρπισε τα φτερουγίσματά του κι από δω κι από κει
και τα μανιτάρια παρεσιώπησαν τα πραγματικά γεγονότα
στην περιιπτάμενη γαμήλιο πομπή των στεναγμών ενός νέου πλανήτου.
Κατόπι δεν είχε τίποτε την ίδια σημασία. Η ησυχία δεν υπήρχε ως οντότης πραγματική.
Ο όλεθρος εχαλιναγωγείτο από καμήλους. Οι κρόταφοι των νεκρών ανθούσαν.
Τα λίγα περιστέρια εκοπίαζαν γιατί ο πολτός της λίμνης είχε σχηματίσει διώρυγα
στο στενότατο σημείο του περάσματός τους από χιλιόστομες ύβρεις καταπατημένες με γδούπο αλλοφροσύνης μανάδων και μικρών παιδιών ισχνοτέρων και από τα κόκαλα μιας νυχτερίδος.
Una forma agudísima de borrasca cubrió el país.
Peñascos cayeron aullando sobre los lagos de ala ancha
y el pez adolorido se retiró hasta el habitáculo de los anacoretas.
Allí no llegó ningún auxilio; porque el balido de los grandes saurios
esparció sus propios aleteos por aquí y por allí
y las setas omitieron deliberadamente los hechos reales
en la revoloteante procesión nupcial de los suspiros de un planeta nuevo.
Después nada conservó el mismo significado. La quietud no existía como ente real.
Camellos ponían freno a la devastación. Las sienes de los muertos florecían.
Las escasas palomas se agotaban; porque la papilla del lago había excavado en el punto más estrecho de su paso un canal formado por insultos de mil bocas pisoteadas con sordo retumbar de delirio de madres y niños pequeños más escuálidos que huesos de murciélago.
Avellinou © 07.08.2014