Вернись опять! Я не могу понять...
Μάλλον για σένα τίποτα δε σήμαινα Μα εγώ να ξέρεις χρόνια σε περίμενα Έφυγες μια νύχτα αιφνιδιαστικά Και έγινες πάνω στο κορμί μου μαχαιριά Γύρισε ξανά… Είναι ν’ απορείς Πως εσύ μπορείς τόσο εύκολα να λες σε μένα αντίο Είναι ν’ απορείς Για το πώς εμείς τώρα φτάσαμε σε ετούτο το σημείο Είναι ν’ απορείς Πως εσύ μπορείς τόσο εύκολα να λες σε μένα αντίο Είναι ν’ απορείς Για το πώς εμείς τώρα φτάσαμε σε ετούτο το σημείο Δεν μπορώ άλλο μακριά σου Δεν μπορώ τα βράδια να κοιμάμαι σε αδειανό κρεβάτι Είσαι εδώ βλέπω τη σκιά σου Με ένα «αντίο» μόνο δεν τελειώνει μια μεγάλη αγάπη Που πήγε όλη η αγάπη σου αυτή Που κάποτε σε μένα έδινε ζωή Και τώρα που έφυγες μια νύχτα ξαφνικά Έγινες πάνω στο κορμί μου μαχαιριά Γύρισε ξανά… Είναι ν’ απορείς Πως εσύ μπορείς τόσο εύκολα να λες σε μένα αντίο Είναι ν’ απορείς Για το πώς εμείς τώρα φτάσαμε σε ετούτο το σημείο Είναι ν’ απορείς Πως εσύ μπορείς τόσο εύκολα να λες σε μένα αντίο Είναι ν’ απορείς Για το πώς εμείς τώρα φτάσαμε σε ετούτο το σημείο Δεν μπορώ άλλο μακριά σου Δεν μπορώ τα βράδια να κοιμάμαι σε αδειανό κρεβάτι Είσαι εδώ βλέπω τη σκιά σου Με ένα «αντίο» μόνο δεν τελειώνει μια μεγάλη αγάπη		Наверно, я для тебя не значу ничего, Но, чтоб ты знала, жду тебя уже давно! Чего внезапно ночью ты ушла? Ведь твой уход - словно удар ножа! Вернись опять! Я не могу понять - Как же легко смогла ты мне "прощай!" сказать!? Как же так получилось, Что мы с тобой до этой точки докатились? Я не могу понять - Как же легко смогла меня ты растоптать? Как же так получилось, Что мы с тобой до этой точки докатились? Не могу жить больше без тебя, Пуста, как ночь, стоит кровать моя! Но ты же здесь! Вот, вижу, тень твоя! Любовь мою ты не убьешь одним "прощай"! Куда любовь твоя ушла, Которую сама судьба преподнесла? Чего внезапно ночью ты ушла? Ведь твой уход - словно удар ножа! Вернись опять! Я не могу понять - Как же легко смогла ты мне "прощай!" сказать!? Как же так получилось, Что мы с тобой до этой точки докатились? Я не могу понять - Как же легко смогла меня ты растоптать!? Как же так получилось, Что мы с тобой до этой точки докатились? Не могу жить больше без тебя, Пуста, как ночь, стоит кровать моя! Но ты же здесь! Вот, вижу, тень твоя! Любовь мою ты не убьешь одним "прощай"!
mari zhezhera, NP162435S890WB681A © 07.08.2014

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info