Il cruccio dell'operaio
Ακούστε το παράπονο,
τον πόνο του εργάτη
χιλιάδες χρόνια περπατώ
στο ίδιο μονοπάτι.
Για πυραμίδες δούλεψα
για πύργους και για κάστρα,
τον Παρθενώνα έφτιαξα
που τον ζηλεύουν τ’ άστρα.
Αιώνες τυραννήθηκα
σ’ απέραντα πελάγη
και τη ζωή μου όριζαν
οι άρχοντες κι οι μάγοι.
Μου έταζαν παράδεισο
μετά το θάνατό μου
και σε πηγάδια σκοτεινά
βρήκαν το σκελετό μου.
Αυτά που βλέπετε εδώ,
τις πολυκατοικίες,
συγκοινωνίες γερανούς
και πυργιά και πλατείες.
Εργάτες τα στεριώσανε
με πονεμένα χέρια,
χέρια που δε χαϊδέψανε
ποτέ τους περιστέρια.
Τελείωσαν τα λόγια μου
μα ξέρω τι να κάνω,
όλα θα πάνε μια χαρά
το θάρρος μου δε χάνω.
Δε λησμονώ τους φίλους μου
που πέθαναν για μένα
κι όσους μαζί μου μάχονται
να γίνει ο κόσμος ένα.
Ascoltate il cruccio,
la pena dell'operaio
da migliaia di anni percorro
lo stesso sentiero.
Lavorai per le piramidi
per torri e castelli
feci il Partenone
che lo invidiano le stelle.
Per secoli tiranneggiato
su oceani interminabili
e la mia vita la stabilivano
gli arconti e i maghi.
Mi promettevano un paradiso
dopo la mia morte
e in tenebrosi pozzi
trovarono il mio scheletro.
Queste cose che qui vedete
i condomini
collegamenti gru
e torrette e piazze.
Noi operai le impiantammo
con mani sofferenti,
mani che non accarezzarono
mai e poi mai colombe.
Non ho altro da dire
me so che cosa fare
tutto andrà per il meglio
non perdo il mio coraggio.
Non scordo i miei amici
che morirono per me
e quanti con me combattono
per fare unito il mondo.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 07.08.2014