Goliardia
Μὰ κιόλας τὸ μουρλὸ φοιτηταριὸ μελισσολόγαγε στοὺς δρόμους καὶ στὰ στάδια,
σφεντονίζοντας μὲ μεγάλες χειρονομίες τὰ καπέλα του στὸ μέλλον,
ξεβουλώνοντας στὶς πλατεῖες μεγάλες μποτίλιες σφραγισμένα ὄνειρα,
παλεύοντας σῶμα μὲ σῶμα μὲ τὰ παλιὰ ἀγάλματα καὶ μὲ τοὺς ἀστυφύλακες,
ἀνεβοκατεβαίνοντας τὶς σκάλες τοῦ Χημείου,
σφίγγοντας τὸν ἐνθουσιασμό τους μὲς στὰ δόντια τους,
παίζοντας καρπαζιὲς μὲ τὸ θάνατο σὲ κάθε βῆμα καὶ γελώντας,
σφίγγοντας τ’ αὔριο μὲς στὶς φοῦχτες τους
πιὸ δυνατὰ ἀπ’ τὸ κατσαρόλι τοῦ συσσίτιου.
Ma già l'incosciente goliardia sciamava nelle strade e negli stadi
scagliando con ampi gesti i suoi cappelli nel futuro,
stappando nelle piazze grandi bottiglie sigillate di sogni,
battendosi corpo a corpo con le vecchie statue e con le guardie,
salendo e scendendo le scalinate della Facoltà di Chimica,
stringendo tra i denti il suo entusiasmo,
ad ogni passo giocando a schiaffo del soldato con la morte e ridendo,
stringendo il domani nelle sue palme
stringendolo più forte della gavetta della sussistenza.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 07.08.2014