Il viaggio
Πήρα το δρόμο τον μακρύ
πήρες κι εσύ το μονοπάτι
κι απ’ την αγάπη την πικρή
είχα κι εγώ κρατήσει κάτι.
Μα πέτρα βρήκε το χαρτί
και πριν του ήλιου η πόρτα κλείσει
θα 'χουμε δει σε μια κορφή
του χωριανού μας το ξωκλήσι.
Κι εκεί στην ήμερη πλαγιά
με το χαμόγελο τ’ αγέρα
θα 'μαι του κόσμου Παναγιά
θα 'μαι του πόνου σου μητέρα.
Πριν να μας μοίραζε η αυγή
με τ’ ανθισμένο της το χέρι
ήσουνα δάκρυ και πληγή
κι ήμουνα βάλσαμο κι αστέρι.
Presi per la strada lunga
e tu prendesti per il sentiero
e di quel triste amore
qualcosa avevo pur io tenuto.
Ma la carta ha trovato il sasso
e prima che si chiuda la porta del sole
avremo visto su una collina
la chiesetta del nostro compaesano.
E lì sul pendio coltivato
col venticello che mi sorride
sarò una Madonna del mondo
sarò la madre del tuo dolore.
Prima che ci separasse l'alba
con la sua mano fiorita
eri una ferita e un pianto
e fui un balsamo e una stella.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 07.08.2014