Zehra
Μες στους δρόμους της Βαγδάτης
είδαν τη κορμοστασιά της
και ζηλέψανε.
Και μια νύχτα δίχως άστρα
μπήκαν στα ψηλά τα κάστρα
και την κλέψανε.
Έτσι το ’θελε η Τύχη
και η Ζεχρά σε έναν σεΐχη
παραδόθηκε.
και από τότε στο φεγγάρι
κλαίει κάποιο παλληκάρι
που προδόθηκε.
Ζεχρά,
πίστεψε με, Ζεχρά,
πως πονώ κι υποφέρω
δε σε λησμονώ.
Ζεχρά,
με δυο χείλη ωχρά
τ’όνομά σου προφέρω,
κλαίω και θρηνώ.
Γύρω μου είν’ όλα νεκρά,
σου τ’ορκίζομαι Ζεχρά.
Brenda rrugëve të Bagdadit
e panë hijeshinë e saj
dhe e patën zili.
Dhe një natë pa yje
hyrën në kështjellat e larta
dhe e rrëmbyen.
Kështu e donte fati,
dhe Zehra një sheikut
iu dorëzua.
Dhe që atëherë në hënë,
qan një djalosh
q' u tradhëtua.
Zehra,
më beso, Zehra,
se kam dhimbje dhe vuajtje,
nuk të harroj.
Zehra,
me dy buzë të zbehta
emrin tënd e shqiptoj
qaj dhe vajtoj.
Përreth meje gjithçka është e vdekur,
të betohem, Zehra.
Idonperg © 17.08.2014