primavera
{Έτσι τους βλέπω εγώ τους κήπους.}
Στον κήπο απόψε μου μιλεί μια νέα μελαγχολία.
Βυθίζει κάποια μυγδαλιά το ανθοχαμόγελό της
στου βάλτου το θολό νερό.Και η θύμηση της νιότης
σαλεύει τόσο θλιβερά την άρρωστη ακακία...
Εξύπνησε μια κρύα πνοή μες στη σπασμένη σέρα,
όπου τα ρόδα είναι νεκρά και κάσα η κάθε γάστρα.
Το κυπαρίσσι, ατέλειωτο σαν βάσανο, προς τ’ άστρα
σηκώνει τη μαυρίλα του, διψώντας τον αέρα.
Και πάνε, πένθιμη πομπή λες, της δεντροστοιχίας
οι πιπεριές και σέρνονται τα πράσινα μαλλιά τους.
Οι δυο λατάνιες ύψωσαν μες στην απελπισιά τους
τα χέρια.Κι είναι ο κήπος μας κήπος μελαγχολίας.
{así veo yo los jardines}
En el jardín esta noche me habla una nueva melancolía.
Un almendro sumerge su sonrisa florida
en la ciénaga de aguas turbias. Y el recuerdo
de la juventud sacude tristemente una acacia enferma.
Se levanta un soplo helado dentro del invernadero roto,
donde las rosas están muertas y cada maceta es un ataúd.
El ciprés, cual tortura interminable, alza
hacia los astros su negrura, sediento de aire.
Y van, dirías que en fúnebre cortejo, las líneas
de cinamomos, arrastran sus pelos verdes.
Las latanias levantan sus brazos desesperadas.
Y es nuestro jardín jardín de melancolía.
Avellinou © 20.08.2014