¡Qué jóvenes llegamos aquí!
Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ
στο έρμο νησί στο χείλος του κόσμου,
δώθε απ’ το όνειρο και κείθε από τη γη!
Όταν απομακρύνθηκε ο τελευταίος μας φίλος,
ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιωνία πληγή.
Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο
τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,
νιώθουμε το άρρωστο κορμί που εβάρυνε σαν ξένο,
υπόκωφος από μακριά η φωνή μας φτάνει αχός.
Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,
μα θάνατο, καθημερνό θάνατο και χολή
μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα
του ήλιου και οι αύρες πνέουνε.
Κι είμαστε νέοι, πολύ νέοι και μας άφησε εδώ μια νύχτα
σ’ ένα βράχο, το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
χάνεται και ρωτιόμαστε τι να `χουμε τι να `χω,
που σβήνουμε όλοι, φεύγουμε έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!
¡Qué jóvenes llegamos aquí!
a esta isla yerma en el fin del mundo,
cerca del sueño, más allá de la tierra.
Cuando se despidió nuestro último amigo,
llegamos arrastrando nuestra eterna herida.
Miramos con ojos vacíos, cogemos cada uno
con pasos rotos y en solitario el mismo camino;
sentimos pesado y ajeno el cuerpo enfermo;
nuestra voz llega de lejos, como un ruido sordo.
Va pasando la vida, sirena en el horizonte,
pero muerte, muerte cada día, y bilis:
es lo único que nos dará la vida; aunque
brille el sol; aunque soplen auras.
Y somos jóvenes, demasiado jóvenes; y nos dejó una noche aquí,
sobre una roca, el barco que ahora se pierde en la inmensidad.
Se pierde y nos preguntamos qué nos pasa o qué me pasa,
para extinguirnos todos, para irnos todos, tan jóvenes, casi niños.
Avellinou © 22.08.2014