Красива моя Катерина
Κάνει βόλτα το φεγγάρι,
βγαίνουν έξοδο οι φαντάροι,
κι είναι μια βραδιά ωραία
στην Αθήνα, στον Περαία.
Χάθηκαν οι καστανάδες
κι οι αργόσχολοι βοριάδες,
κι απ’ τη ρίζα του χειμώνα
φύτρωσε μια ανεμώνα.
Όμορφή μου Κατερίνα,
του μπαξέ μου καρδερίνα,
άνοιξε την αγκαλιά σου
και τα ροδοβλέφαρά σου·
να χυμήξω στ’ ακρογιάλια
του κορμιού σου τα καθάρια
που `χουν βότσαλα κοχύλια,
τ’ ουρανού τα πετραχήλια.
Βγαίνει βόλτα η λατέρνα,
στολισμένη ως τη φτέρνα,
κι ένα αμούστακο χαμίνι
μιας μικρής τον ήλιο πίνει.
Κι ένας άνεμος αντάρτης
σαν ηλιοκαμένος ναύτης
βγήκε τσάρκα στα σοκάκια
να γλυκάνει τα φαρμάκια.
Навън луната се разхожда,
войниците излизат в отпуск,
вечерта е красива
в Атина и в Пирея.
Няма ги вече продавачите на кестени
и северняците - безделници.
От корена на зимата
е поникнала една анемона.
Красива моя Катерина,
кадънка в моята градина,
прегръдките си отвори
и клепките от розов цвят,
за да се впусна към чистия бряг
на твоето тяло
с неговите камъчета и раковини –
то е патрахил небесен.
Навън латерна се разхожда,
украсена до петите
и един голобрад Гаврош
изпива слънчевата светлина на едно момиче.
А пък вятърът – бунтовник
като загорял от слънцето моряк
из уличките скита
и горчилката подслажда.
feishtica © 19.04.2016