Hooglied
Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου
με το καθημερνό της φόρεμα
κι ένα χτενάκι στα μαλλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.
Κοπέλες του Άουσβιτς,
του Νταχάου κοπέλες,
μην είδατε την αγάπη μου;
Την είδαμε σε μακρινό ταξίδι,
δεν είχε πια το φόρεμά της
ούτε χτενάκι στα μαλλιά.
Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου,
η χαϊδεμένη από τη μάνα της
και τ’ αδελφού της τα φιλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.
Κοπέλες του Μαουτχάουζεν,
κοπέλες του Μπέλσεν,
μην είδατε την αγάπη μου;
Την είδαμε στην παγερή πλατεία
μ’ ένα αριθμό στο άσπρο της το χέρι,
με κίτρινο άστρο στην καρδιά.
Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου,
η χαϊδεμένη από τη μάνα της
και τ’ αδελφού της τα φιλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.
Hoe mooi was mijn liefste
in haar doordeweekse kleedje
met een kam in haar haren.
Niemand weet hoe mooi ze toen was.
Meisjes van Auschwitz,
meisjes van Dachau,
hebben jullie mijn liefste niet gezien?
We zagen haar toen op die lange reis,
ze droeg haar kleedje niet
en ook geen kam in haar haren.
Hoe mooi was mijn liefste,
toen haar moeder haar liefkoosde
en haar broer haar onder kussen bedolf.
Niemand weet hoe mooi ze toen was.
Meisjes van Mauthausen,
meisjes van Belsen,
hebben jullie mijn liefste niet gezien?
We zagen haar huiverig op dat plein
met een nummer op haar blanke arm,
en met een gele ster op de plaats van haar hart.
Hoe mooi was mijn liefste,
toen haar moeder haar liefkoosde
en haar broer haar onder kussen bedolf.
Niemand weet hoe mooi ze toen was.
renehaentjens © 02.05.2016