Mother Magnanimous
Μητέρα, μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα
κι αν στο κρυφό μυστήριο ζουν πάντα τα παιδιά σου
με λογισμό και μ’ όνειρο, τι χάρη έχουν τα μάτια,
τα μάτια τούτα να σε ιδούν μες το πανέρμο δάσος,
που ξάφνου σου τριγύρισε τ’ αθάνατα ποδάρια.
Κοίτα, με φύλλα της Λαμπρής, με φύλλα των Βαϊώνε!
Το θεϊκό σου πάτημα δεν άκουσα, δεν είδα,
ατάραχη σαν ουρανός μ’ όλα τα κάλλη πώχει,
που μέρη τόσα φαίνονται και μέρη `ναι κρυμμένα.
Αλλά, Θεά, δεν ημπορώ ν’ ακούσω τη φωνή σου
κι ευθύς εγώ του Ελληνικού κόσμου να τη χαρίσω;
Δόξα `χ’ η μαύρη πέτρα του και το ξερό χορτάρι.
Mother, Magnanimous in pain and in glory
and if your children live forever in hidden mystery
in their mind and in their hearts,what a great honor for our eyes,
our eyes to be able to see you here in this desolate forest,
that suddenly has circled your immortal legs.
Look, with all these Easter leafs, all these Palm Sundays leafs!
Your godly stride I didn’t hear, I didn’t see,
standing serene, as the sky that holds everything beautiful,
and reveals all places and hides so many.
But, Goddess, I can’t hear your voice anymore
how can I make my most urgent offering,
Your Voice, to the Greek World?
Glory be to your black stones and your scorched grass.
freebird98 © 09.05.2016