Ballade about inglorious poets
Από θεούς κι ανθρώπους μισημένοι
σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί,
μαραίνονται οι Βερλέν τους απομένει
πλούτος η ρίμα πλούσια κι αργυρή.
Οι Ουγκό με "Τιμωρίες" την τρομερή
των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε.
Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.
Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι
και αν οι Μποντλέρ εζήσανε νεκροί,
η αθανασία τους είναι χαρισμένη.
Κανένας όμως δεν ανιστορεί
Και το έρεβος εσκέπασε βαρύ
τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε.
Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.
Του κόσμου η καταφρόνια τους βαραίνει
κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι και ωχροί,
στην τραγικήν απάτη τους δομένοι
πως κάπου πέρα η δόξα καρτερεί,
παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή.
Μα ξέροντας πως όλοι τους ξεχνούνε,
νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.
Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί:
"Ποιος άδοξος ποιητής" θέλω να πούνε
"την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι;"
Hated by humans and gods,
like bitter fallen princes,
wither the Verlaines. The only wealth
remaining to them is rich silver rhyme.
Hugo is drunk with "punishment",
terrifying revenge imposed by the olympics;
but I will write a sad
ballad about inglorious poets.
Although Poe and his likes lived unfortunate,
And Baudelaires lived already dead;
They have been granted immortality.
But no one rememorates them,
a dense darkness covers
rhymesters that forged undeserving verses.
And yet I write a ballad,
as a sacred offering to those inglorious poets.
Hitted by people's contempt,
they pass rigid and pale
delivered to their tragic deception
that somewhere far away glory,
cheerful and deep thinking maid, is awaiting for them.
Even though I am certain that everyone forgets them;
I cry melancholically this sad ballad,
about poets that are inglorious.
And future times will ask,
"What inglorious poet wrote
such a meager ballad
about poets that are inglorious?"
Avellinou © 09.05.2016