Lamento de Aretusa (Erotócrito, trozo quinto)
Τα λόγια σου Ρωτόκριτε, φαρμάκιν εβαστούσα
κι ουδ’ όλπιζα κι ανίμενα τ’ αυτιά μου ό,τι σ’ ακούσα.
Και πώς μπορώ να σ’ αρνηθώ κι α θέλω δε μ’ αφήνει
τούτη η καρδιά που εσύ `βαλες σ’ τς’ αγάπης το καμίνι.
Κι αμνόγω σου στον ουρανό, στον ήλιο, στο φεγγάρι,
άλλος ογιά γυναίκα του ποτέ να μη με πάρει.
Και βγάνει από το δαχτύλι της όμορφο δακτυλίδι,
με δάκρυα κι αναστεναγμούς του Ρώκριτου το δίδει.
Λέει του: "Να και βάλε το εις το δεξό σου χέρι,
σημάδι πως ώστε να ζω είσαι δικό μου ταίρι
και μην το βγάλεις από κει ώστε να ζεις και να `σαι,
φόριε το κι όποια στο `δωκε κάμε να της θυμάσαι.
Καλλιά θανάτους εκατό την ώρα θέλω πάρει,
παρά άλλος μόν’ ο Ρώκριτος γυναίκα να με πάρει".
Tus palabras, Erotócrito, venenos traían
y ni esperaban ni aguardaban mis oídos lo que oían.
¿Cómo podría negarte? El corazón, aunque yo quiera,
desque lo metiste en horno de amor, no me deja.
Y por los cielos, el sol y la luna te juro
que nunca me esposará otro ninguno.
Y saca de su dedo un anillo muy bonito;
y se lo da a Erotócrito entre lágrimas y suspiros.
Y le dice: toma, llévalo en la mano derecha,
señal de que mientras vivas serás mi pareja.
Y en toda tu vida y existencia no te lo quites,
llévalo y haz por que a quien te lo dio no olvides.
Antes prefiero morir cien muertes en una hora
que otro que no sea Erotócrito me tome por esposa.
Avellinou © 30.05.2016