Dans un passé si proche
Η μνήμη μου χαλάκι στον αόριστο φυλάκισε τα ίχνη των βημάτων και ό,τι μένει μέσα μου εξόριστο δραπέτης απ’ τα χρόνια των θαυμάτων. Τριγύρω μου οι άνθρωποι σφυρίζουνε, αδιάφοροι πηγαίνουν στη δουλειά τους κι εκείνοι που πεθύμησα γυρίζουνε να δούνε αμα ζει το φάντασμά τους. Τα νιάτα μου σε χρόνο παρακείμενο το μέλλον μου σχεδόν τετελεσμένο θα έχει μείνει μ’ άλλο αντικείμενο σε κείμενο παλιό και ξεχασμένο. Το μέλλον το παλιό μου το συνάντησα σε μία κατηφόρα του μυαλού μου με ρώτησε πού ήμουν και απάντησα: «με πήρε το ποτάμι του καιρού μου» Το σήμερα μπροστά μου μαύρη θάλασσα τα όνειρά μου γλάροι πεινασμένοι κοιτάζω τον ορίζοντα που χάλασα για να `χω κάποιον να με περιμένει. Τα νιάτα μου σε χρόνο παρακείμενο το μέλλον μου σχεδόν τετελεσμένο κι εγώ σαν ρήμα δίχως υποκείμενο απρόσωπο, γυμνό και κουρασμένο		Ma mémoire, une carpette ordinaire A enfermé les traces de tes pas Et ce qui reste en moi, exilé Rescapé d’années de miracles. Autour de moi les hommes sifflent Indifférents ils vaquent à leurs tâches Et ceux à qui je parle Se retournent Pour voir si leur fantôme est vivant. En même temps ma jeunesse Mon avenir presque accompli Seraient restés avec un autre sujet Dans un vieux texte oublié Mon avenir dépassé, je l’ai rencontré Dans un abîme de mon esprit Il m’a demandé « où étais-je » et j’ai répondu « Le fleuve de mon temps » m’a emporté Le présent devant moi, seulement une mer noire Mes rêves ne sont que des mouettes affamées Je regarde l’horizon que j’ai gâché Pour avoir quelqu’un qui m’attende Ma jeunesse dans un passé si proche Mon avenir presque accompli Seraient restés avec un autre sujet Dans un vieux texte oublié
www.projethomere.com © 12.06.2016

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info