Il y a des murs qui ont prénoms
Υπάρχουν τοίχοι που έχουν ονόματα
Που περιμένουν να μας δούνε κουρασμένους.
Υπάρχουν τοίχοι, μέσα στα χώματα.
Που είναι φύλακες για τους σαλταρισμένους.
Υπάρχουν τοίχοι που έχουν ονόματα.
Που γράφουν πάνω τους συνθήματα, ιστορίες.
Που έχουν ποτίσει απ’ τα πρόστυχα αρώματα.
Απ’ τους καπνούς. Απ’ τις πορείες.
Αυτοί μου έμαθαν, να τραγουδάω.
Να χορεύω, να γελάω. Εϊ – εϊ!
Να `χω τα χέρια μου ψηλά, να σου φωνάζω.
Πως σ’ αγαπάω. Εϊ – εϊ!
Να ταξιδεύω με πόρνες φιγούρες.
Και να γουστάρω. Εϊ – εϊ!
Αυτοί μου έμαθαν να κρύβομαι, να λιώνω.
Και να μιλάω. Εϊ – εϊ!
Υπάρχουν τοίχοι που έχουν ονόματα.
Που όταν αρχίσουν να μιλάνε δε χαρίζουν.
Υπάρχουν τοίχοι γεμάτοι χρώματα.
Που αφήνουν πάνω τους παιδιά να ζωγραφίζουν.
Υπάρχουν τοίχοι που έχουν ονόματα.
Που έγιναν ήρωες για την Ελευθερία.
Που ονειρευτήκανε ανθρώπων δικαιώματα.
Μια ξεχασμένη απ΄το θεό Δημοκρατία.
Il y a des murs avec des prénoms.
Qui attendent de nous voir fatigués.
Il y a des murs dans les sols.
Qui gardent les fous.
Il y a des murs avec des prénoms.
Qui sont couverts des slogans, des histoires.
Qui sont imprégnés par de parfumes vulgaires.
Par les fumées, par les manifestations.
Ils m’ont appris à chanter.
A danser, à rire. Hey Hey!
A avoir les mains haut à te crier
Que je t’aime. Hey Hey !
A voyager avec de figures prostituées
Et à l’aimer. Hey Hey !
Ils m’ont appris à se cacher, à fondre
Et à parler. Hey Hey !
Il y a des murs qui ont des prénoms
Et quand ils commencent à parler ils m’excusent pas
Il y a des murs couverts des couleurs
Qui laissent les enfants y peindre
Il y a des murs qui ont des prénoms
Qui sont devenus des héros pour la liberté
Qui ont rêvé les droits de l’homme
Et une démocratie oubliée
mono gymno, Νεκτάριος Θεοδώρου © 06.06.2016