La bicicletta
Παίρνω ένα ποδήλατο και φεύγω για τ’ αδύνατο
κρατάω στο χέρι το κλειδί
πιάνω το τιμόνι ο σφυγμός μου δυναμώνει
το έργο κάπου το `χω ξαναδεί
Ήμουν μικρό παιδάκι με καθαρή καρδιά
είχα τ’ όνειρό μου, το ποδήλατό μου
κι όλα έμοιαζαν σωστά
έγινα δεκάξι, κι όλα ήταν εντάξει
είχα μια ζωή μπροστά
Το ποδήλατό μου, ήταν πάντοτε δικό μου
και με πήγαινε πολύ μακριά
μέσα στη Σαχάρα, σαν την πιο βαθιά λαχτάρα
μ’ οδηγούσε πέρα απ’ τη χαρά
Και τώρα στον αγώνα, ξανά απ’ την αρχή
Φόρτσα στο πεντάλι, να `ρθουνε κι οι άλλοι
πάμε για ορθοπεταλιές
τα ποδήλατά μας, όπως τα όνειρά μας
ξέρουν από ανηφοριές
Prendo la bicicletta e parto verso l'impossibile,
ho in mano la chiave,
afferro il manubrio, le pulsazioni accelerano,
ho rivisto il film da qualche parte.
Ero un piccolo bambino con il cuore pulito,
avevo il mio sogno, la mia bicicletta,
e tutto sembrava a posto,
arrivai a sedici anni, e tutto andava bene,
avevo una vita davanti.
La bicicletta era sempre di mia proprietà,
e mi portava molto lontano,
dentro il Sahara, quando la brama più intensa
mi conduceva oltre la gioia.
Ed ora, nella competizione, di nuovo alla partenza.
Forza sui pedali, che arrivano gli altri!
Andiamo a fare una corsa!
Le nostre biciclette, così come i nostri sogni,
conoscono le salite.
android2020 © 12.09.2016