I silenzi
Στην πόλη τούτη πνίγομαι
σαν οι σιωπές ξυπνούνε
κι αρχίζουν να χοροπηδούν
και να με καρτερούνε.
Τρέχουν δε μ’ ακούνε
και παραμιλούνε
στα κρυφά γελούν
έρχονται απ’ τα βάθη
του καιρού που εχάθη
και μας απειλούν.
Πόρτες δεν ανοίγω
τη φωνή μου πνίγω
τις στιγμές κρατώ
δεν μπορώ να φύγω
λίγο να ξεφύγω
στον παλιό καιρό.
Η πόλη ετούτη χάνεται
μεσ’ τις σιωπές του κόσμου
μ’ άρωμα σαν ξεχύνονται
βασιλικού και δυόσμου.
In questa città soffoco:
quando i silenzi si destano,
cominciano a saltellare,
e ad attendermi.
Corrono, non mi ascoltano,
e delirano,
ridono di nascosto,
vengono dalle profondità
del tempo perduto,
e ci minacciano.
Non apro porte,
mi manca la voce,
trattengo gli attimi,
non riesco ad andarmene,
a rifugiarmi un poco
nei vecchi tempi.
Questa città si è perduta
nei silenzi della gente,
ma è ancora come se traboccasse
di menta e di piante di basilico.
android2020 © 12.07.2016