Amàn
Αμάν,
σαν τα παλιά τα παραμύθια του Ιράν
που για καημούς και μαγικά χαλιά μιλάν.
Για όσα όμορφα χαθήκανε και παν
θέλω να βγάλω ένα βαθύ "αμάν, αμάν".
Αμάν, αμάν, αμάν.
Και τίποτ’ άλλο να μην πω,
μονάχα ένα δισύλλαβο καημό
για τις αγάπες που χαθήκανε και παν,
αμάν, αμάν, αμάν.
Αμάν,
σαν τ’ αηδονάκια το πρωί που κελαηδάν,
σαν καμηλιέρηδες στην έρημο του Αμμάν.
Για τις χαμένες τις πατρίδες μας που παν
θέλω να βγάλω ένα βαθύ "αμάν, αμάν".
Αμάν, αμάν, αμάν.
Και τίποτ’ άλλο να μην πω,
μονάχα ένα δισύλλαβο καημό
για τις αγάπες που χαθήκανε και παν,
αμάν, αμάν, αμάν.
Amàn,
come le vecchie favole dell'Iran,
che per disperazione parlano anche di tappeti magici.
Per quante cose belle andate perdute, e per sempre,
voglio proferire un sentito "amàn, amàn".
Amàn, amàn, amàn.
E non mi viene da dire altro,
soltanto un dolore di due sillabe,
per gli amori andati perduti, e per sempre,
amàn, amàn, amàn.
Amàn,
come cantavano gli usignoli al mattino,
come intonavano i cammellieri nel deserto di Ammàn.
Per tutte le nostre patrie perdute, e per sempre,
voglio proferire un sentito "amàn, amàn".
Amàn, amàn, amàn.
E non mi viene da dire altro,
soltanto un dolore di due sillabe,
per tutti gli amori andati perduti, e per sempre,
amàn, amàn, amàn.
android2020 © 10.09.2016