Despair
Τι πάθος ατελείωτο
που είναι το δικό μου,
όλοι να θέλουν τη ζωή
κι εγώ το θάνατό μου
Απελπίστηκα, μανούλα μου,
να υποφέρω,
κουράστηκα μες στη ζωή
τον Χάρο να γυρεύω
Όσο είναι η νύχτα σκοτεινή
έτσι `ναι κι η καρδιά μου
και σαν τη σιγανή βροχή
τρέχουν τα δάκρυά μου
Απελπίστηκα, μανούλα μου,
να υποφέρω,
κουράστηκα μες στη ζωή
τον Χάρο να γυρεύω
Θα πά’ να εύρω μια σπηλιά
με πέτρες και με χώμα,
εκεί θ’ αφήσω κόκαλα,
ζωή, ψυχή και σώμα
What kind of passion without end
is mine alone to keep,
that sees the whole world wish for life
while death is all I seek?
Oh Mama, I'm in such despair,
I really can't endure.
I'm still alive, but oh so tired
and death's the only cure.
This darkness black as darkest night —
my heart's in its embrace,
and like the rain, a silent rain
the tears run down my face.
Oh Mama, I'm in such despair,
I really can't endure.
I'm still alive, but oh so tired
and death's the only cure.
I'll go and find myself a cave
with only stones and mold
and there I'll leave these bones of mine,
my life, my corpse, my soul.
therealbillberg23, Bill Berg © 03.08.2016