Addio, amico
Ταξίδι μακρινό σαν αλεξανδρειανό
αγέρι της φωτιάς στα φύλλα της καρδιάς σαν το χαμσίνι
κι οι ρήτορες πολλοί το μαύρο το πουλί
και μόνη στο σκαλί σαν το θαμπό γυαλί
η έγνοιά σου η τρελή εκείνη
Αντίο φίλε αγέρα μου χρυσή καδένα της Πέργαμου
δροσονεράκι της ερήμου και Καθαρή Δευτέρα μου
αντίο φίλε αγέρα μου
Γελούσες μέχρι χθες τα μάτια σου γιορτές
καίκια στα νερά με τα πανιά φτερά σαν την ειρήνη
μα τώρα σκοτεινιά δεμένα τα πανιά
κι απ’ το δεληχιονιά στενάζει η γειτονιά
και κλαίει η λησμονιά εκείνη
Αντίο φίλε αγέρα μου χρυσή καδένα της Πέργαμου
δροσονεράκι της ερήμου και Καθαρή Δευτέρα μου
αντίο φίλε αγέρα μου χρυσή καδένα της Πέργαμου
δροσονεράκι της ερήμου και Καθαρή Δευτέρα μου
Un lungo viaggio nelle pagine del cuore,
come quello dello Khamsin,
l'alessandrino vento infuocato,
che molti retori chiamano l'uccello nero,
e, da sola, come un vetro opaco, è maturata
quella tua folle determinazione.
Addio, amico, mio vento, catena di oro di Pergamo,
rugiada del deserto, mio Lunedì Puro,
Addio, amico, mio vento.
Hai sorriso fino a ieri, con gli occhi tuoi festosi,
eri come un caicco sulle acque con ali al posto delle vele, come un angelo della pace,
ma ora c'è oscurità, le vele sono legate,
e il vicinato geme per il selvaggio vento del nord, pieno di nevischio,
e lo stesso oblio piange.
Addio, amico, mio vento, catena di oro di Pergamo,
rugiada del deserto, mio Lunedì Puro,
addio, amico, mio vento, catena di oro di Pergamo,
rugiada del deserto, mio Lunedì Puro.
android2020 © 08.03.2017