Come carbonella spenta
Πέντε χρόνια σ’ αγαπούσα και δεν έβγαζα μιλιά και το χώμα δεν πατούσα μην τρομάξουν τα πουλιά Σαν σβησμένο καρβουνάκι πεταμένο στη γωνιά ήταν η δική μου αγάπη στη δική σου την καρδιά Ξένος κόσμος μου μιλάει και μου κάνει συντροφιά είσαι ρούχο που δε βγαίνει πάνω απ’ τη λαβωματιά Σαν σβησμένο καρβουνάκι πεταμένο στη γωνιά ήταν η δική μου αγάπη στη δική σου την καρδιά		Ti ho amato per cinque anni, e non proferivo verbo, e non calpestavo il terreno, perché gli uccelli non si spaventassero. Come carbonella spenta volata in un cantuccio era il mio amore nel tuo cuore. Degli estranei mi parlano e mi fanno compagnia, sei come un vestito che non si riesce a togliere sopra a una ferita. Come carbonella spenta volata in un cantuccio era il mio amore nel tuo cuore.
android2020 © 01.10.2016

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info