Un puñal
Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζωνη μου σφιγμένο
ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι
όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι αραπάδες
που από έναν γέρο έμπορο αγόρασα στ’ Αλγέρι.
Θυμάμαι, ως τώρα να `τανε, το γέρο παλαιοπώλη,
όπου έμοιαζε με μια παλιά ελαιγραφία του Γκόγια,
ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες,
να λέει με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια:
«Ετούτο το μαχαίρι, εδώ, που θέλεις ν’ αγοράσεις
με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το `χει ζωσει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάποια φορά το `χαν,
καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει.
Ο Δον Μπαζίλιο σκότωσε μ’ αυτό τη Δόνα Τζούλια,
την όμορφη γυναίκα του γιατί τον απατούσε.
ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, τον δύστυχο αδελφό του
με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.
Ένας αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια
και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο.
Χέρι με χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο.
Σκύψε και δες το, μια άγκυρα κι ένα οικόσημο έχει,
είναι αλαφρύ για πιάσε το δεν πάει ούτε ένα κουάρτο,
μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν’ αγοράσεις.»
Πόσο έχει; Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις πάρ’το.
Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζωνη μου σφιγμένο,
που η ιδιοτροπία μ’ έκαμε και το `καμα δικό μου,
κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω,
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου...
Siempre llevo sujeto en el cinturon
un pequeño puñal africano de acero
-como esos que suelen tener y jugar con ellos los negros-
que se lo compré a un anciano comerciante en Algeria.
Recuerdo como si hubiera sido ayer al viejo anticuario,
que parecía un viejo oleo de Goya
de pie, junto a largas espadas y uniformes con desgarrones,
que me dijo con voz ronca las siguientes palabras:
El puñal ese que piensas comprarte
está rodeado de historias peregrinas:
Es fama que quienes en algún momento lo poseyeron
mataron cada uno a alguno de los suyos.
Don Basilio mató con él a doña Julia,
su bella esposa; porque le engañaba.
El Conde Antonio asesinó en secreto una noche
a su desdichado hermano con ese mismo puñal;
un negro celoso, a su amada;
y cierto marinero italiano, a un armador griego.
De mano en mano cayó en las mías.
Y aunque mucho han visto mis ojos; éste me da pavor.
Agáchate y velo, tiene un ancla y un escudo.
Es ligero, agárralo, no pesa ni una onza;
pero yo te aconsejaría comprar otra cosa."
¿Cuánto vale? Sólo 7 rubias. Ya que lo deseas, llévatelo.
Tengo sujeto al cinturón un estilete pequeño
cuya singularidad me sedujo y lo hice mío;
y como no odio a nadie en el mundo como para matarlo,
temo vaya a dirigirlo alguna vez contra mí mismo.
Avellinou © 02.07.2017